‘Bianca en Rutger zetten hun huis en hart open voor een vreemde. Dat zal ik nooit vergeten’

Ayşe moest vluchten en kreeg in Nederland asiel.  Na het AZC woonde ze een tijdlang in Utrecht bij Bianca en Rutger en hun kinderen. ‘We nemen haar gewoon mee in het ritme van ons huishouden. We eten alleen geen varkensvlees meer. Wij hebben wel een varkentje als huisdier, dat heeft ze vanochtend nog geborsteld.’ 

Vrij normaal

‘Toen er een paar jaar terug veel vluchtelingen uit Syrië en Irak in de Jaarbeurs zaten, hebben we twee keer een paar van hen te eten gehad. Méér konden we toen niet doen: we hadden maar twee slaapkamers. Maar nu we in een eengezinswoning wonen, hebben we een kamer over.

Dus toen we over Takecarebnb hoorden, hebben we ons ingeschreven. Takecarebnb regelt onderdak voor asielzoekers die een verblijfsstatus hebben en in het AZC op een huis wachten, zodat ze vast een beetje kunnen wennen aan de maatschappij en een netwerk kunnen opbouwen.

We hebben het er wel van tevoren met de kinderen over gehad: onze zoon Bennie van 5 en Sascha (13) en Ruben (10), de oudste kinderen van Rutger, die de helft van de week bij ons wonen. Het leek hen wel gezellig. Hoe meer zielen, hoe meer vreugd. 

Druk sociaal leven

Een dag later werden we gebeld en kwam iemand bij ons thuis kijken. En dan gaan ze op zoek naar iemand die bij je past. Wij hebben een vrij druk sociaal leven en dat kan moeilijk zijn voor iemand die veel heeft meegemaakt en nog erg bezig met zijn eigen issues. Daar letten ze wel op.

Wij konden ook een voorkeur opgeven, maar die hadden we eigenlijk niet. Wel hebben we maar ruimte voor één persoon, want het is niet zo’n groot kamertje. Die mevrouw van Takecarebnb zei meteen al: ik heb iemand in mijn hoofd die misschien wel bij jullie past.

Een paar dagen later kwam ze met Ayşe bij ons langs. Toen bleek dat we het met elkaar zagen zitten, kwam Ayşe een weekend logeren. Terwijl ze hier was, hoorde ze dat ze was toegelaten aan de universiteit van Utrecht en is ze een extra nacht gebleven, zodat ze niet op en neer hoefde te reizen naar het AZC, dat vrij ver weg is.

Daarna konden we alle drie aangeven of we het echt wilden. En dat wilden we. Dus toen kwam ze. Dat gebeurde allemaal in minder dan twee weken.’ 

Direct doelwit

Na een staatsgreep in haar land werden Ayşe en haar familie een direct doelwit van de regering. ‘Ik kon geen baan meer krijgen en toen de regering mijn broer ging zoeken, kwam ik ook in gevaar en besloot ik het land te verlaten. Een tijdlang moest ik undercover gaan, me koest houden, thuis blijven en niets ondernemen. Ondertussen probeerde ik manieren te vinden om het land te verlaten. Dat viel niet mee.

Het duurde twee jaar voordat ik kon vluchten en naar Amsterdam kon gaan. Gelukkig kreeg ik asiel. Ik verbleef negen maanden in een AZC. Natuurlijk was ik blij dat ik veilig was, maar het was ook moeilijk: er was geen privacy en niet iedereen was even bezorgd over hygiëne als ik. Voor een alleenstaande vrouw is het nog extra moeilijk: ik ben een paar keer lastiggevallen.

Varken

Eén van mijn vrienden had bij een Nederlands gezin gelogeerd voordat hij zijn huis kreeg. Dus ik nam contact op met Takecarebnb, maakte een profiel aan en werd opgeroepen voor een intakegesprek om me te matchen met een mogelijk gastgezin: is het goed voor je als ze huisdieren hebben? Als ze kinderen hebben? Voor mij was dat allemaal oké. Ik moest mijn kat achterlaten, maar nu heb ik een varken.

Omdat ik werd aangenomen bij een ICT-cursus aan de Universiteit Utrecht, vroeg ik of ik daar in de buurt kon worden geplaatst. Dat lukte gelukkig. Bianca en Rutger hebben hun huis en hun hart open gezet voor een volslagen vreemde. Dat zal ik nooit vergeten.’

Sportschool

Rutger en Bianca zijn er ‘eigenlijk heel open in gegaan. Zo leven we ook: dingen gaan zoals ze gaan. We nemen haar gewoon mee in het ritme van ons huishouden. Ze heeft bij onze sportschool een gratis abonnement gekregen, dus als wij gaan sporten, gaat ze altijd mee. En ze draait ook gewoon mee in onze vriendenkring. Het is belangrijk om open en eerlijk met elkaar te blijven praten, zodat er geen misverstanden ontstaan. 

In de praktijk is het heel gezellig. Ayşe doet spelletjes met de kinderen. En omdat ze vrij van school zijn, heeft ze vanmorgen met Bennie zitten rekenen aan de keukentafel. We eten alleen geen varkensvlees meer. Wij hebben wel een varkentje als huisdier, maar daar heeft ze geen probleem mee. Ze heeft haar vanochtend nog geborsteld. 

Vrienden

Maar Ayşe heeft zelf ook haar eigen dingen, dus ze is er niet altijd. Op woensdag en vrijdag heeft ze college en elke donderdag moet ze naar het AZC om een vingerafdruk af te geven. Ze gaat ook naar vrienden in de buurt en haar vrienden komen ook wel eens hier. 

Geen prettige plek

Voor Ayşe is het heerlijk om niet meer in het AZC te zijn. ‘Dat is geen prettige plek. Maar het is voor mij ook heel belangrijk om Nederlandse mensen te ontmoeten en te kunnen zien hoe het er hier in Nederland aan toe gaat. Ik studeer twee dagen per week en probeer me aan te passen aan het leven hier. Ik zou graag werk zoeken, een huis huren, settelen en mijn leven hier verder doorbrengen.’

Samengesteld gezin

Rutger en Bianca krijgen vaak complimenten. ‘”Wat goed dat jullie dit doen” en zo. Maar wij vinden het vrij normaal. We hebben een kamertje over, dus we doen dit. 

Het is ook interessant om meer te horen over haar land en haar cultuur. Bijvoorbeeld over de levensstandaard of over de positie van de vrouw. En een paar weken geleden aten we een heel lekker gerecht uit haar land. Dat zijn we een poosje later met z’n allen gaan eten in een restaurant in Amsterdam. Dat was echt heel leuk.’  
We hebben ook wel met haar gepraat over onze situatie. We zijn een samengesteld gezin en dat is wel wat anders dan zij vanuit haar cultuur gewend is. Maar ze vindt het wel goed dat mensen kunnen scheiden als het niet meer gaat.’ 

Niet beoordeeld

Ayşe vindt het fijn in Nederland. ‘Ik had hier al vrienden en had al een glimp van het leven hier opgevangen. Ik wist dat het een vrij land is en ik wilde zo graag vrij zijn: niet door anderen beoordeeld worden – of erger – op wat je gelooft of wat je overtuigingen zijn.’

Onlangs kreeg Ayşe een eigen huis. ‘Maar als dat langer had geduurd, was ze wat ons betreft gewoon langer gebleven. Het groeide wel steeds meer uit tot een vriendschap.’  

Interview: Marijke Verduijn
Foto: Merve Yurdagel

N.B. Het interview vond plaats toen Ayşe nog bij Bianca en Rutger woonde.  

Takecarebnb brengt statushouders (asielzoekers die een verblijfsvergunning hebben gekregen) en in het AZC op een huis wachten, in contact met gastgezinnen die hun huis maximaal drie maanden voor hen openstellen. Zp kunnen ze vast een beetje wennen aan de maatschappij en een netwerk opbouwen. Wil je meer weten? Kijk dan op de website van Takecarebnb