Hoogzwanger in tijden van corona

Anne is 39 weken zwanger van haar eerste kind en woont midden in Coronagebied. ‘Het is hier wel heel erg aanwezig.’ Wat betekent het virus voor haar zwangerschap en de tijd daarna? ‘We hebben de ramen heel grondig laten wassen, zodat iedereen de baby straks goed kan zien.’

‘Vijf weken geleden was dit nog een heel normale zwangerschap, maar nu ziet het er wel heel anders uit. Dat wil ik ook meteen wel relativeren, want het gaat eigenlijk nog steeds heel goed. Ons kindje is niet supergroot, maar hij groeit en beweegt goed en dat is natuurlijk het belangrijkste. Ik kom net van de verloskundige en dat is wel raar, want mijn vriend mag in verband met de richtlijnen van het RIVM al drie weken niet meer mee.

Niemand binnenlaten

We letten extra goed op. Mijn vriend en ik hebben afgesproken dat ik geen boodschappen meer doe. Als één van ons snotterig is, nemen we onze temperatuur op, maar we willen er ook niet meer aandacht aan besteden dan nodig is. De richtlijn is bij voorkeur niemand binnenlaten en daar houden we ons zoveel mogelijk aan, dus ik ben veel alleen thuis. Dat is best moeilijk, maar we maken er het beste van. Ik loop iedere dag een rondje of ik strijk wat en het scheelt dat het heerlijk weer is.

Veilige afstand

Mijn ouders wonen gelukkig heel dichtbij, dus ik kan iedere dag wel even bij hen langs. Dan zitten we op grote afstand met z’n drieën in de tuin. Ook de familie van Bram zien we bij ons of bij hen in de tuin. Het dochtertje van zijn zus snapt het allemaal wel een beetje, maar voor haar broertje is het moeilijk: hij is pas vier en begrijpt niet dat hij niet meer even aan m’n buik mag voelen. 

Vorige week kwam mijn zus, die ver weg woont, onverwacht langs met een vriendin en hebben we op veilige afstand met elkaar thee gedronken. Ik denk dat het voor haar heel goed was om te kunnen zien dat het goed met me gaat. En ook voor mij was het heel fijn, maar toen ze weer weg waren, besefte ik wel opeens dat dat voorlopig niet meer kan. 

Door de ramen kijken

Onze families kunnen straks alleen van een afstandje naar onze zoon kijken. We hebben vorige week de ramen heel grondig laten wassen, zodat iedereen hem straks goed kan zien. En voor het zoontje van Brams zus hebben we buiten vast een krukje neergezet, zodat hij goed naar binnen kan kijken. 

En verder passen we ons maar aan de situatie aan. Wij wilden graag een geboortebord aan het raam, maar dan kun je er niet meer doorheen kijken, dus nu hebben we een geboortevlag laten maken voor aan de gevel. En vorige week hebben we aan onze directe familieleden een pakketje opgestuurd met beschuit met muisjes, ballonnen en slingers. Dan kunnen we videobellen en samen beschuit met muisjes eten. We proberen er op afstand ook maar een beetje een feestje van te maken. 

Verdrietigst

Zoals het er nu uitziet, wil ik in het ziekenhuis bevallen, maar we mogen op de dag zelf nog beslissen. Het is hartstikke rustig op de kraamafdeling en die is goed afgescheiden van de andere afdelingen. Maar als mijn vriend verschijnselen gaat vertonen, mag hij niet bij de bevalling zijn. En als ik door een complicatie langer in het ziekenhuis moet blijven, mogen Bram en ik de ziekenhuiskamer niet verlaten.

In het ziekenhuis en zolang de kraamhulp thuis is, is bezoek verboden, maar ook daarna adviseren ze om – zolang de maatregelen gelden – niemand te zien. Dat vind ik het verdrietigste van alles. Als je net bevallen bent, wil je het allerliefste je moeder en je familie zien, dus ik denk dat het straks wel binnenkomt dat zij niet zo dichtbij kunnen zijn als we allemaal graag willen. 

Ik denk dat het besef pas echt komt als hij geboren is. Dan zijn we natuurlijk supertrots en willen we hem het liefst aan iedereen laten zien. Maar dit gaat ook weer voorbij en dan gaan we het allemaal inhalen. En hij is ook nog superschattig als hij zes weken oud is. 

Tekst: Marijke Verduijn
Foto: Anne’s zus op bezoek zonder aanraking (foto: Anne de la Croix)