Een eigen weg

Schoon verdriet

Schoon verdriet

Margriets zoon is boeddhistisch monnik in Birma. ‘Ik heb gezien hoe gelukkig hij is en begrijp dat hij alleen daar kan leven zoals hij wil leven. Er is nog steeds verdriet. Maar het is schoon verdriet’

‘Er komt meer ruimte’

‘Er komt meer ruimte’

Hans: ‘We hadden jarenlang net genoeg energie om de volgende dag te halen. Vrienden heb ik bijna niet meer. Maar langzamerhand komt er weer ruimte. Dat moet je weer opbouwen.’

‘Ik had zo graag eens een gesprek met hem gevoerd’

‘Ik had zo graag eens een gesprek met hem gevoerd’

‘Ik had zo graag eens een gesprek met hem gevoerd. Ik had hem willen zien autorijden. “Waar ga je naar toe, Justus? Pappa rijdt wel even met je mee”.’

‘Van veel beelden heb ik afscheid moeten nemen’

‘Van veel beelden heb ik afscheid moeten nemen’

‘Ik weet niet wat ik liever heb: dat hij snapt wat hij heeft, of dat hij het niet weet. Misschien wil ik wel niet dat hij slim genoeg wordt om te weten wat er met hem is.’

‘Soms vraag ik: leg het me nog eens uit’

‘Soms vraag ik: leg het me nog eens uit’

Patricia’s dochter werd moslima. ‘Ik kan het me niet meer herinneren, maar Claudia zegt dat ik huilde toen ze de eerste keer een hoofddoek op had.’

‘Zij houdt een deel van ons gezinsleven in tact’

‘Zij houdt een deel van ons gezinsleven in tact’

‘Mijn eerste zorg is dat ik haar zal verliezen. Mijn tweede dat ze mij overleeft. De eerste is de grootste. Als ik haar verlies, valt er nog meer weg van haar vader’