‘Als het niet goed gaat met een kind, ligt het bijna nooit aan het kind’

Floor (14) is hoogbegaafd en autistisch. Vijf jaar geleden gaf haar moeder Christine een interview over de weg die Floor en zij gingen. Nu doet Floor haar eigen verhaal. ‘Als ik dat interview teruglees, herken ik dat meisje. Ik zie wat zij deed. Ik begrijp waarom ik deed wat ik deed en waarom ik dacht wat ik dacht. Maar ik ben haar niet meer.’

‘Ik heb nu vrienden, ik ben minder bang, minder boos en ik vind het makkelijker om om te gaan met wat ik heb. En er zijn ook dingen om me heen veranderd.

Vertel eens over je vrienden?

Ik heb drie of vier vrienden, het ligt er aan hoe je telt. Het zijn mensen die ik heb ontmoet via internet, die interesse tonen en aan wie kan vertellen waar ik mee bezig ben

Spreek je ze vaak?

Ja, dagelijks.

En zien jullie elkaar ook?

Nee, we spreken elkaar via appjes en dat vind ik genoeg. Bij sommigen ben ik vaak degene die contact opneemt, één van hen zoekt zelf vaak contact en bij de vierde gaat het een beetje heen en weer.

Wat betekenen zij voor jou?

Ik vind het fijn dat ze er zijn, want nu heb ik mensen om tegen te praten.

Je bent ook niet meer boos. Waar was je vooral boos om?

Ik was boos omdat ik gepest werd, dat lijkt me nogal logisch.

Word je nu niet meer gepest, of kan je er beter mee omgaan?

Een beetje van beiden. Soms kom ik nog wel klootzakken tegen, maar dan weet ik wel beter hoe ik daar mee om kan gaan. Ik negeer ze gewoon.

Waar was je bang voor?

Ik was bang dat ik mijn hele leven alleen zou zijn.

Wat maakt dat je daar niet meer bang voor bent? Heeft dat met je vrienden te maken?

Ja, vooral met de tweede. Want die ken ik al best lang, maar ook als ik vervelend tegen haar doe, is ze er de volgende dag toch weer.

Wat is er om je heen veranderd?

Ik heb twee jaar op het gymnasium gezeten. Daar zaten heel aardige kinderen, dus daar had ik ook wel willen blijven, maar het ging niet goed met de docenten.

Was je daar geen superjonkie?

Ja, dat was wel geinig. Toen ik in de tweede klas jarig was, vroegen ze: ‘hoe oud ben je geworden?’ ‘Twaalf.’ ‘Hè, twaalf?’

Wat ging er niet goed met de docenten?

Ik denk dat het hen er meer om gaat wat kinderen weten dan om hoe ze zich voelen. Het is wel een cyclus: een docent maakt een opmerking waardoor ik voel: ik let niet op in jouw les, dus jij mag mij niet. En dat maakte dat ik dacht: als jij mag niet mag, heb geen zin in jouw les en ga ik niet voor jou werken.

Wat is er op deze nieuw school beter?

Ik zit nu bij MC2. Dat is een speciale leergroep van het Montessori. MC2 werkt niet met schooljaren: je doet gewoon het werk dat je wil doen. We hebben een leermethode per vak en die methode gebruikt iedereen, maar je mag zelf bepalen hoe je dat gebruikt. Als je bijvoorbeeld de hele dag Frans wil doen, mag dat gewoon.

Ik zit met twintig kinderen in een klas en er zijn vijf coaches. Die geven allemaal hun eigen vak, maar zijn ook mentor. Ze leren je iets, maar ze leren je ook leren en als er iets mis gaat, of als je iets dwars zit, dan praten ze met je. Dat hoeft niet eens je eigen mentor te zijn; andere leraren praten dan ook met je. Ik heb eens per week een sessie met mijn eigen mentor en eens per week ook met de hele groep.

Heb je een fijne mentor?

Ja. Chris is heel erg aardig en ze begrijpt me goed.

Maakt het uit om tussen kinderen te zitten die voelen wat jij voelt, of weten hoe het werkt?
Ze doen wel dingen waarvan ik denk: dat snap ik wel, of dat zou ik ook gedaan hebben. Als er iets gebeurt, lopen ze helemaal vast.

Christine: Het zijn allemaal wel kinderen op vwo-niveau die vastlopen in het reguliere onderwijs .
Bij MC2 is de dagindeling altijd hetzelfde en ze zitten op vaste plekken. En verder doen ze alles op maat. Je krijgt niet de lessen zoals je die op een gewone middelbare school krijgt, maar ze kijken wat jij nodig hebt om je examen te doen. Floor kan de hele dag aan één vak besteden als ze dat wil. Als ze een hoofdstuk af heeft, mag ze een toets maken. Natuurlijk wordt er ook wel gestuurd, maar op een respectvolle, wederzijdse basis.

De school zit in het gebouw van de reguliere Montessorischool, dus als ze een docent van het regulier onderwijs nodig heeft, wordt daar een afspraak voor gemaakt. En als ze zou willen, kan ze met een vak in het regulier onderwijs meedraaien.

Ze heeft echt heel leuke docenten. En ze zijn ook heel goed: ze moeten zo boven de stof staan, dat ze alle kinderen individueel en aangesloten op hun vragen les kunnen geven. Omdat ze zo’n goede band heeft met haar docenten en zij zoveel voor haar doen, wil Floor ook haar best doen.

Omdat ik jou zo aardig vind, wil ik voor jou best naar Frans kijken, ook al vind ik dat stom?
Floor: Ja.

En heb je nou heel veel tijd over, of moet je heel hard werken?
Ik heb één zes gehaald, verder allemaal tienen. Die ene keer dat ik een zes haalde, wilde ik meteen herkansen, omdat ik het te laag vond, maar toen nam één van de coaches me apart en die zei: ik vind die zes prima. Ga maar gewoon verder.

Was dat oké voor jou?

Ja.

Wat heeft je nou het meest geholpen?

Sowieso de persoonlijke aandacht die je op MC2 krijgt. Dat je bij iedereen kan aankloppen. Maar thuis zijn er ook dingen veranderd. Vroeger was het altijd: ‘Floor heeft structuur nodig, Floor discipline nodig.’ Dat is veranderd naar: wat heeft Floor nodig?

Ik ben ook gaan editen: ik maak clips met muziek eronder. Ik pluk bestaande beelden van het internet en zet daar muziek onder, die ik erbij vind passen. De kunst is om de beelden en de muziek goed op elkaar te timen. Kijk (laat een paar clips zien).

Wat mooi! Deel je die ook ergens?

Ja, ik heb een eigen Insta en Youtubekanaal. Denk je dat je die zou kunnen noemen in het interview?

Dat denk ik wel. Hierbij:
Youtube – Nixahma.
Instagram – N_xvergreene.

Voel je je nu lichter dan vijf jaar geleden?

Ja.

Wat zou jij door al je ervaringen willen zeggen tegen andere ouders van kinderen die niet lekker in een klas zitten?

Dat ze weten dat het bijna nooit aan het kind ligt. Het kind doet gewoon z’n best. Het ligt altijd aan de omgeving. Dat betekent niet dat de omgeving slecht is, maar dat de omgeving niet past.

Interview: Marijke Verduijn