‘Ik ben heel blij dat ik geadopteerd ben, maar het is ook zwaar’

‘Ik ben heel blij dat ik geadopteerd ben, maar het is ook zwaar’

De derde start maakte Xueli toen ze 12 jaar was en – ‘gewoon in Albert Heijn’ – werd gespot door een kunstenaar, die onder de indruk was haar uiterlijk en haar kracht wilde laten zien. Een portret van Katinka Lampe in een landelijke krant, en een aantal fotoshoots in Nederland en daarbuiten leidden tot steeds meer internationale aandacht.

De BBC publiceerde een artikel over haar verhaal. En dat werd weer gezien door de directeur-generaal van UNESCO, die haar vroeg goodwill ambassadeur te worden in de strijd tegen racisme en discriminatie. ‘Het was allemaal heel toevallig. Ik wilde eigenlijk iets in de zorg gaan doen – om iets terug te kunnen geven aan de mensen die zo goed voor mij hebben gezorgd.’

Ik ben nooit gepest, maar wel buitengesloten en tegen onbegrip opgelopen. Sommige mensen denken dat mijn witte haar een pruik is. Ze weten vaak niet dat ik door mijn albinisme maar heel weinig zie en dat ik buiten altijd een zonnebril op moet, omdat ik ook minder pigment heb in mijn ogen. Of ze willen me aanraken.


Op school was ik niet gelukkig. Bijna alle leraren waren heel aardig, maar ze begrepen niet altijd hoe ze met mij moesten omgaan. Je moet het kind zien, niet de beperking. Uiteindelijk ben ik van school gegaan. Dat kon omdat ik van een begripvolle leerplichtambtenaar ontheffing van de leerplicht kreeg. Ik ben wel blijven leren, maar heb helaas nog geen diploma. Ik hoop dat snel te halen.

Inmiddels werk ik voor een internationaal modellenbureau voor mensen die een mentale of fysieke beperking hebben. Hun boodschap is: accepteer mensen met een beperking. Niet alleen voor de views of de likes, maar echt. Iedereen daar hoort bij de familie. Ik geniet van het werk en vind het ook heel leuk om de foto’s te delen, maar er is wel een hele hoop nep. Sproetjes worden aangebracht, puistjes en extra gewicht juist weggewerkt. Alle foto’s zijn bewerkt – ook die van mij.

Naast mijn modellenwerk, werk ik bij de UNESCO Jongerencommissie en voor MEE Rotterdam als sociaal voorlichter. Ik ben nu ook bezig met een project in Rotterdam dat jongeren wil laten zien wat racisme en discriminatie doet met andere jongeren. Dat wordt een soort  fotohokje waarin jongeren hun verhalen op een mooie en rustige manier kunnen delen.

In DR Congo werk ik aan een project dat personen met albinisme helpt de regie over hun eigen leven te nemen. Bijvoorbeeld door zonnebrandcrème te maken en te verkopen. Die crème kan dan ook weer worden gebruikt door personen met albinisme. En ik maak de podcast- en videoserie Albinism Talks, te zien en horen op YouTube en Spotify, waarin ik jongeren met albinisme uit de hele wereld vraag naar hun ervaringen.

Ik roep mensen met een beperking op om open te antwoorden op vragen. Het heeft mij gebracht dat mensen mij beter begrijpen. Ik word soms wel moe van de vragen, maar ik voel het als mensen echt geïnteresseerd zijn. Word je gepest? Negeer het compleet. Neigt het naar racisme? Doe aangifte, bij de politie, of bij het Meldpunt discriminatie.

Of er goede vragen zijn? Er zijn eigenlijk geen slechte vragen. Mijn moeder zei vroeger altijd: ‘Er zijn geen goede of slechte vragen. Er zijn vragen en jij kan bepalen of je daar een antwoord op wil geven.’

Interview: Marijke Verduijn
Foto: Yvette de Wit