//= get_template_directory_uri() . '/vendors/fontawesome/fontawesome/fa-regular-400.woff2' ?> //= get_template_directory_uri() . '/vendors/fontawesome/fontawesome/fa-solid-900.woff2' ?> //= get_template_directory_uri() . '/vendors/fontawesome/fontawesome/fa-light-300.woff2' ?>
Vanaf half vier zou ze gebeld worden. Het werd kwart over vier, maar ze kon het al horen aan de stem van de mentor. Roosmarijn is helaas gezakt. ‘Ergens wist ik het wel, maar je hoopt natuurlijk toch.’
‘Het was wel heel erg balen. Heel zuur. Mamma bijna in tranen. Die avond moest het nog een beetje binnen komen bij m’n ouders, maar de volgende dag waren ze wel boos. Door de cursus in Leiden heb ik economie heel goed gemaakt en een veel beter cijfer gehaald dan voor het schoolonderzoeken. Maar voor wiskunde bleek het helaas geen verschil te hebben gemaakt.
Dus nu zit ik weer in de boeken. Volgende week ga ik wiskunde herkansen. Als ik nu voldoende kom te staan, hoef ik volgend jaar een vak minder te doen. Ik heb geen zin om nog een extra jaar op dezelfde school te zitten, dus ik ga deelcertificaten halen bij het volwassenenonderwijs, het Joke Smitcollege.
Dus ja, ik zit nu wiskunde te doen, maar ik moet wel zeggen dat dat heel zwaar is. Ik heb er echt geen zin in. Ik moet diep graven.
Ik moet m’n plannen uitstellen. Dit kost me een extra jaar. Het is niet anders. Heel jammer.’
Interview: Marijke Verduijn