Met vlag en wimpel
Bij Raneem wappert sinds afgelopen woensdag een Nederlandse vlag aan het balkon. Na het telefoontje van haar mentor, gaf ze een interview aan de plaatselijke krant en tekende ze op school de papieren. ‘En toen ging ik naar het centrum om een Nederlandse vlag te kopen. Eerst dacht ik: nee, maar ik hoorde van zoveel mensen dat ze dat deden en toen dacht ik: ik verdien het toch?’ Raneem is geslaagd – letterlijk met vlag en wimpel.
Het waren ontspannen weken. Het baantje waarop ze had gesolliciteerd, ging niet door omdat ze niet de hele zomervakantie kan, want ze gaat met haar vader, broertje en zusje begin juli naar haar moeder in Turkije. Dus er was alle tijd om naar een concert te gaan met haar broertje en zusje, om te lezen en om lekker in het park te lopen. ‘Ik heb rust genomen. Dat had ik nodig. Ik voel me heel erg ontspannen. Misschien wel teveel. Ik vind het eigenlijk superlekker om altijd bezig te zijn.’
Op de dag van de uitslag zou de mentor vanaf 14.40 bellen, eerst met de leerlingen die zijn gezakt. ‘Dus ik hoopte dat ik niet te vroeg zou worden gebeld.’
Maar ze dacht toch niet echt dat ze zou zijn gezakt? ‘Nee, niet echt, maar toch zit er altijd een stem in je hoofd, die zegt: en wat nou als er toch iets gebeurt wat je niet verwacht?’
De mentor belde om kwart over drie: Raneem was geslaagd. Na het telefoontje had ze een afspraak met de stadskrant die een artikel schrijft over vluchtelingen die zijn geslaagd. ‘De school had mij, samen met een andere leerling, uitgekozen.’ Daarna ging ze naar school om de papieren te tekenen. En toen naar het centrum om een Nederlandse vlag te kopen.
Intussen heeft ze een matchingprogramma doorlopen bij Biofarmaceutische wetenschappen, om te zien of de studie wel echt iets voor haar was. ‘Daar maakte ik me wel een beetje zorgen over. De vragen gingen vooral om interesse, dus bijvoorbeeld: ‘Is Biofarmaceutische wetenschappen je eerste keuze?’ Daar moest ik “nee” invullen en dat geeft puntenaftrek. Het is mijn tweede keuze. Dus de vraag: was het je eerste keuze, vulde ik in: nee. Ik wil geneeskunde studeren en daarvoor volgend jaar weer een plek proberen te krijgen. Maar gelukkig was ik een match.
Ze heeft het niet echt gevierd binnen de familie. ‘Ze hadden niet anders verwacht. M’n vader was wel heel blij en heel trots. Ook op m’n cijfers.’ Die mogen er dan ook zijn. Voor Arabisch, haar profielwerkstuk en CKV heeft ze een 9. Verder een aantal achten en zevens. De cursus in Leiden heeft wel geholpen voor natuurkunde, maar niet voor Nederlands. ‘Dat is jammer genoeg maar een 6. Ik had liever een 7 gehad. Maar die ga ik wel herkansen.’
Interview: Marijke Verduijn
